Bir CHP Anatomisi: Hançer Kimin Elinde? – Şöhret Can Kolsuz

Kamuoyu desteğini iyiden iyiye kaybetmiş Kılıçdaroğlu’nu bir aktör olarak denklemde tutmak ve onu görünür kılmak “CHP çatırdıyor” mesajını topluma hissettiriyor. Aslında çatırdayan bir şey yok. Gücünü milletten almayan küçük bir azınlığın kurumsal siyaset içerisinde var olma ve pastadaki payını yitirmeme savaşı verdiğini görüyoruz hep beraber.

CHP ile tanışmam 29-30 Ocak 2005’e dayanıyor. 10. Yaşgünümde isim babam Şöhret Kolsuz’un şevklendirmesiyle oturduğum ekranda sandalyeler havada uçuşuyor. Evet meşhur Baykal-Sarıgül Kurultayı. Bir yandan “Ne yapıyor bu adamlar?” diye ağzım açık NTV ekranına -boykot yok tabi- bakarken öte yandan dedemin “İkisinden de bir şey olmaz” cümlelerini işitiyorum. Sebebini daha sonra anlıyorum elbette. Dedem eski kurultay delegesi. İsviçre’de yargılanan Perinçek’in İşçi Partisi’ne hayran, köy enstitülerinde yetişmiş, sosyalist bir öğretmen. Siyasi iklim o kadar seçeneksiz ki görüleceği üzere Perinçek’e muhtaç ediyor adamı. Aradan seneler geçiyor, dedem kanser hastası. Vefatından 1 hafta evvel bu sefer Baykal’ın tek aday girdiği kurultayı takip ediyoruz Tuncay Özkan’ın KanalTürk’ünde. O dönem muhalif kanal ihtiyacımızı Haberal’ın Kanal B’si ve Özkan’ın daha sonra Fethullahçılar’a sattığı kanalıyla gidermeye çalışıyoruz. AKP’nin zirve dönemi. Erdoğan’ın bizi duvardan duvara vurduğu günleri daha fazla görmek zorunda kalmadığı için dedemin vefatına seviniyorum -mübalağa elbette- bazen…

Aradan yıllar geçiyor. Aklım ermeye başladıkça CHP Kurultayları saat kurup takip ettiğim bir hafta sonu eğlencesine dönüşüyor. Her ne kadar lider partisi olmadığını iddia etse de CHP, tarihin en güçlü siyasi liderlerinin çok uzun yıllar hüküm sürdüğü siyasi kadrolara sahne olmuştur. 15 sene Atatürk, 33 yıl İnönü, 8 yıl Ecevit, 16 sene Baykal ve 13 sene Kılıçdaroğlu mührü tutmuştur elinde. İroniktir ki bu 85 senelik dönemde tek seçim galibiyetini “Ne ezen ne ezilen, insanca hakça bir düzen” diyerek Türk siyasetine yeni bir vizyon katan Ecevit almış, o seçim galibiyetinden 3 sene sonra ise siyasi yasakla cezaevine yollanmıştır.

Şimdi burada duralım. Çıkarılacak dersler var zira:

• Kurtuluş Savaşı kahramanı, 33 senelik Genel Başkan İnönü, koltuğunu 47 yaşındaki Ecevit’e devredip siyasetten çekiliyor.

• Seçim galibiyeti yaşayan tek CHP’li maksimum 3 sene dayanabiliyor.

Bunları neden hatırlatıyorum? Elbette bugüne ışık tutması için. Muhalefetin en potansiyelli ve en popüler ismi olan Ekrem İmamoğlu’nun gözaltına alınıp akabinde tutuklanmasının üzerinden 100 gün geçti bugün. CHP’yi Özel’le el ele birinci parti yapmalarının üzerinden 1 sene geçmeden yani. Hikaye tanıdık gelmiştir sanıyorum. Bunun ne anlama geldiği bazen unutuluyor fakat Türkiye’de toplumsal muhalefet oldukça kritik bir savaş veriyor. Senelerdir şakası yapılan, kimilerine göre fazlaca abartılı bulunan Rusyalaşma tehlikesini tecrübe ediyoruz hep beraber. Aslında yaşı yetenlerin Ergenekon-Balyoz operasyonlarında acı acı okuduğu senaryoların bir kopyasını yaşıyor, medya aygıtları ve o aygıtların sırtını devlete(?) dayayan aktörleri aracılığıyla bir rıza inşası sürecinin hedef tahtası haline getiriliyor muhalif kamuoyu ve bu mahallenin göz önündeki isimleri.

Sabah kapı çalıyor, tetikte uyanıyor insanlar. Aileler telaş içinde. Hapiste insanlar özgürlüklerinden, dışarıda insanlar huzurundan mahrum fakat zaten ekonomik krizle iyiden iyiye bunalan vatandaşı ürkütmeye yetmiyor bu devlet sopası. Bilhassa da gençleri. Her gün bir genç kendi bireysel eylemini örgütlüyor sonunu düşünmeden. “Milletime emanetim.” diyen adamı milleti terk etmiyor. Rejimin baskısı artıyor haliyle. Nitekim bir yola girildi. Başka hiçbir seçeneği kalmayan azgın azınlığın girmiş olduğu çıkmaz sokakta son çırpınışlarını yaşıyoruz hep birlikte.

Bir süredir bu sürece dair öngörülerimi ve beklentilerimi yakın çevremle paylaşıyorum. Buna Ekrem İmamoğlu’nun tutuklanması, yeni Anayasa süreci, çok tartışılan 4 Mayıs tarihiyle ilgili öngörüm, sonrasında Haziran’ın son haftasına dikkat çekişim dahil. Fakat bazen benim de bu koşuşturma içerisinde tespit ettiğimi unuttuğum 2 konu var:

1- Rejimin asıl gayesi meseleleri sürüncemede bırakmak.

2- Nihayetinde muhalefeti bölerek Erdoğan’ın karşısına 2 Cumhurbaşkanı adayı çıkarmak.

CHP’ye kayyum meselesi elbette ilk maddenin konusu. Kamuoyu desteğini iyiden iyiye kaybetmiş Kılıçdaroğlu’nu bir aktör olarak denklemde tutmak ve onu görünür kılmak “CHP çatırdıyor” mesajını topluma hissettiriyor. Aslında çatırdayan bir şey yok. Gücünü milletten almayan küçük bir azınlığın kurumsal siyaset içerisinde var olma ve pastadaki payını yitirmeme savaşı verdiğini görüyoruz hep beraber.

Şimdi 2 ihtimali düşünelim:

1. Varsayalım bu tartışmalar hiç yaşanmadı ve Kılıçdaroğlu yarın mahkeme kararıyla göreve başladı. Bu meselenin CHP’yi yıpratması mümkün değildi. Nitekim halk desteğini arkasına alan İmamoğlu-Özel, kısa vadede CHP yönetimini yeniden ele geçirecek ve yoluna daha güçlü devam edecekti. Bunun yerine yaklaşık 1 senedir CHP, olmayan bir kurultay tartışmasının içerisine çekilerek süreç odaklı bir yıpratma planının içine gömüldü.
2. Hukuken dışarıdan bir kayyum mümkün değil ve bir çağrı heyeti ataması yapılabiliyorken hatta daha katı bir tutumla YSK kararları tartışılır durumda değilken “Ben gelmezsem kayyum gelecek” tarzı deli saçması fikirler alıcı buldu. Böylece Kılıçdaroğlu geri adım atarsa, iktidara dışarıdan kayyum atama seçeneğini hatta lüksünü -hukuken mümkün olmayan bir söylemi normalleştirerek- kendi elleriyle armağan etti. Diğer ihtimal zaten Kılıçdaroğlu’nun görevi kabul etmesi. Tarihte ilk kez anketlerde %40’lara dayanan Parti tek bir hukuki hamleyle baraj altına çekilmiş olacak böylece. Akabinde baskın seçim için de ortam hazırlanmış olacak. Bu ihtimali yabana atmamakta fayda var.

İmamoğlu’nun çıkışı gösterdi ki Kılıçdaroğlu’nun yaklaşımı sabır taşını dahi çatlatmış. Senelerdir uzlaşmacı tavır sergileyen İmamoğlu’nun dahi köprüleri atacak noktaya gelmesi tarafların netleştiğini kanıtlıyor.

Bir diğer tehlike ise Özel’in Genel Başkanlık zırhını yitirecek olması. İmamoğlu için senelerdir söylenen ve bence kısmen doğru olan “CHP Genel Başkanı olsa kimse dokunamaz” cümlesi Özel için de geçerli elbette.

İBB ve Kurultay soruşturmasının bir noktada birleşeceğini düşünen bir hukukçu olarak Özel’in Genel Başkanlık zırhının kalkmasının ona da tutuklama yolunu açmasından endişe ediyorum. Zira Özel yol arkadaşını terk etmiyor ve rejimin planını aksatıyor. En yakın 2 yol arkadaşından birini Silivri’ye diğerini toprağa yolcu eden Özel liderleşirken rejimin kontrollü muhalefet denklemini bozuyor.

İşte burada da, İmamoğlu’nun yokluğunda toplumsal muhalefete liderlik eden Özel’in denklemden çıkarılıp CHP’nin yeniden mikro-iktidarla yetinen ellere teslim edilmesi tek seçenek haline geliyor.

Bu sebeple bir PM üyesi çıkıp; içeride onlarca genç, bir düzineyi aşkın belediye başkanı, 15.5 milyon seçmenin oyuyla adaylaşan Cumhurbaşkanı adayı, gazeteciler, avukatlar varken “Tek gündemimiz bu olmamalı” diyebiliyor; muhalif gazeteler “İmamoğlu’nu unutun” manşeti atabiliyor, 33 senelik genel başkanlığını dahi sorunsuzca devreden bir savaş kahramanı örneği önümüzdeyken demokrat dedemiz çıkıp Cumhuriyet’in tabutuna elindeki hançerle son çiviyi çakmak için kaybettiği koltuğa yeniden talip olabiliyor.

Çünkü birilerinin ölene kadar yönetmesi için CHP’nin eski CHP olması gerekiyor…